Thuis.

Home.

Mijn tenen

Ontaard. Ik ben ontaard. 

Weer. 

De grond kruimelt van mijn krullende tenen. 

Weg. 

Weg. 

Weg. 

Geen spoor.

My toes

Uprooted. I am uprooted.

Again.

The ground disappears from my curling toes. 

Up. 

Up. 

Up. 

Crumbs of dirt. 

Deze aarde

Deze aarde is niet mijn aarde. 

Koud en nat. Koude natte kluiten masseer ik in de zoektocht tot levend weefsel. 

Rottende wortels vormen zich in het aardewerk.

Er is een geloof dat als iemand misplaatst is, ongeluk hem of haar zal achtervolgen. 

Verdriet en leed.

Tot hij of zij terug is in eigen bodem. Net als een boom die niet tot zijn volle potentie komt. Nooit vruchten zal baren.

This earth

This earth is not my earth. 

Cold and wet. I knead through cold and wet clods of dirt in search of living matter. 

Rotting roots take shape of the earthware. 

There is a belief that a misplaced person will be chased after by misfortune. 

Sadness and suffering. 

Until he or she is returned to their own soil. Like a tree that will never reach their full potential. Never bear fruit. 

Een zoektocht naar thuis.

Het is mij te vaak overkomen dat ik thuisloos ben. Telkens komen er vragen in mij op die ik niet kan beantwoorden. Wat is thuis? Een dak boven je hoofd? De mensen om je heen? Het land waar je vandaan komt?

Een ding weet ik zeker. Het is iets wat je opbouwt. 

In search of home.

It happens all too often that I have no place to call home. At such times I wonder...What is home? A roof above your head? The people around you? Your country of origin?

One thing I know for sure is, that it is something that you build.